Homo ‘genezen’?

‘Verzekeraars verplicht kosten ‘homo healing’ te dekken’ Een tweet van Expreszo, een tijdschrift voor homoseksuele jongeren, trekt mijn aandacht. Aanleiding is een artikel in Trouw van vandaag (17/01/2012)
Different is een instelling voor geestelijke gezondheidszorg die zich inzet om mensen met een homoseksuele geaardheid te helpen in het reine te komen met hun gevoelens en hun geloof. Op hun site wordt overigens nergens het woord genezen gebruikt, wat zij bieden heet hulpverlening en pastorale begeleiding. Zij richten zich op (jonge) mensen die moeite hebben met hun homoseksuele geaardheid. En wie is dat niet? Wie kan zonder te verblikken zeggen dat zijn homo zijn zonder enige schade of angst is ontdekt en naar buiten gebracht? Het is alleen maar logisch en natuurlijk dat je twijfel, verwarring en angst voelt als je erachter komt dat jij misschien wel anders bent dan de meeste van je leeftijdgenoten, familieleden en kennissen.
Zeker als je altijd hebt geleerd dat homoseksuelen verdoemd, walgelijk of minderwaardig zijn. En dat leer je helaas niet slechts in streng christelijke kringen.

Los van de mogelijkheid of je iemand die homoseksueel is kán genezen, is er de vraag of je dat moet wíllen.
Genezing impliceert dat homoseksualiteit een ziekte is, of een afwijking. En daar waren we net een beetje vanaf, dacht ik. Homoseksueel zijn is een geaardheid, met een eigen cultuur, eigen clubs, cafés, ontmoetingsplaatsen en pride feesten. Homoseksueel bén je, of niet. Het is niet iets waar je voor kiest en wel iets waar je blij mee en trots op mag zijn.
Tegelijkertijd is echter onder homoseksuele jongeren het zelfmoordcijfer angstaanjagend hoger dan bij hun heteroseksuele leeftijdgenoten en zijn veel homoseksuele mensen op hun hoede en niet ‘uit de kast’ op hun werk. wat weer lijden kan tot een sociaal isolement of psychische klachten.

En wat is er mis met genezing van iets waar iemand last van heeft? Of misschien last van denkt te hebben? Mensen laten van alles veranderen en verbouwen aan hun lichaam, zonder dat zij echt fysieke of psychische klachten ervaren. En homoseksueel zijn kan tot echte depressie of andere psychische problemen lijden.
De discussie doet denken aan de discussie rond het implanteren van een chip waardoor dove mensen kunnen leren horen. In de film Sweet nothing in my ear drijft deze wetenschap een wig in een familie. Een vader wil zijn dove zoon een implantaat geven, opdat hij de mogelijkheid heeft weer te kunnen horen. De moeder van het jongetje en haar ouders zijn doof. En strijdbaar; doof is geen afwijking, geen ziekte. Doof zijn is een andere cultuur, een gift. Als je doof bent kun je alles, behalve horen.
Wat is gezond en wat is ziek, wat is afwijkend en wat normaal?
Waar ligt het verschil tussen hulp bieden en genezen?

Bij ons thuis hangt een bordje op het toilet:
‘Ooit een normaal mens ontmoet? En? Hoe beviel het?