Een verhaal over borstvoeding en vrijheid.

16 mei 1944 wordt op Texel een baby geboren. Hoewel iedereen zijn best doet, lukt het de moeder niet voldoende melk te produceren voor haar kind. De dokter die moeder en kind begeleidt, begeleidt tien dagen later een andere bevalling in hetzelfde dorp. Deze moeder doet het prima en heeft melk genoeg, misschien wel voor twee…Er is een complicatie; de eerste baby is het kind van de burgemeester, die lid is van de NSB. De tweede baby is het kind van een joodse familie. Als de dokter vraagt of deze moeder ook het kind van de burgemeester wil voeden, spreekt zij de historische woorden:
‘Deer ken dot kiend toch niks an doen, dot sien vader een NSB’er is.’ En zij zoogt de twee kinderen, niet zonder de burgemeester duidelijk te laten weten dat zij dat doet om het kínd te helpen, en niet hem.

Op 4 mei 2012 komen deze mannen voor het eerst sinds hun eerste dagen weer bij elkaar. Ze kennen elkaar niet en wisten zelfs niet van hun band. De geschiedenis heeft hen uit elkaar gedreven, zoals de geschiedenis dat bij mensen pleegt te doen. Naast elkaar zitten ze voorin in de kerk bij de herdenking.
Er is veel gezegd en geschreven over de komst van ‘Dot kiend van een NSB’er’ maar het meest wijze over deze man in deze situatie is een uitspraak van een moeder, 70 jaar geleden.
Waarom vandaag een stukje over die oorlog?  We herdenken de vierde mei en vieren de vijfde mei, en daarna gaan we voor de rest van het jaar weer ons rijke vrij leven in toch? Er zijn echter nog genoeg slachtoffers van genoeg oorlogen te gedenken. Familiefoto’s waar mensen op staan waarvan niemand de naam meer weet, in plakboeken die half gevuld zijn met mensen die er niet meer zijn. En elke dag komen er nieuwe bij; gevolgen van direct geweld, onwetendheid, onverdraagzaamheid.
Onder hen de mensen die ‘best naar die zoon van die NSB burgemeester wil luisteren, maar niet op vier mei’  Ik hoop voor hen slechts dat zij later de mogelijkheid hebben gehad en genomen om naar hem en zijn verhaal te luisteren.
‘Deer ken dot kiend toch niks an doen?’
Waar je niets aan kunt doen, dat krijg je. Hoe je daar verder in je leven mee omgaat, dat is een keuze. Dat is ieders vrijheid; te mogen kiezen hoe om te gaan met wat het leven geeft. En niemand heeft mij ooit beloofd dat dat makkelijk of zelfs maar eerlijk zou gaan.