Roze Zaterdag

Gisteren was het roze zaterdag in Haarlem. Ik was daar niet: had verplichtingen hier op t eiland. In de voorbereidingen in de stad, die ik volgde door verslagen van een vriend op facebook realiseerde ik mij weer hoe goed ik het hier heb. En dat ik daar dankbaar voor mag zijn. Dat ben ik ook; daarom wil ik dat in deze blog nog eens extra benoemen; Het koor ‘singers of the Lord’ waar ik met mijn vriendin bij kwam zingen, waarvan de penningmeester mij een rekening gaf waarin de parenkorting verwerkt was. Heel gewoon vond ze dat, echtparen die samen komen betalen minder contributie, dus wij samen ook.
Kaasboerderij Wezenspyk, waarvoor ik ’s zomers op de markt sta, waar ik dan op de kraam een regenboogvlag klem, wat baas en publiek leuk vinden. Hoewel mijn collega dacht dat de boer zelf wel niet zou weten waar dat voor stond, bleek dat zeker niet het geval. Onderschat nooit het verstand van een boer! 🙂
En dan muziekvereniging Excelsior, waar ik achter het slagwerk mijn toontje mee sla. Toen we een nieuw uniform kregen, zag ik mezelf écht niet in die damesblouse lopen/zitten/spelen. Eerst geruild met iemand van de percussiegroep die zijn heren overhemd vreselijk vond 🙂 later zelf een overhemd gekocht en vorig jaar zei de secretaris dat ik dan ook de sjaal maar moest ruilen voor een vlinderdas. Dat ik daar dan bij voorkeur hoge hakken onder draag vind men bijzonder, maar ook leuk.
Mijn buren, die vragen of mijn vriendin het weekend komt, en of ze er toch wel is met de straatbarbecue.
De kinderen van de streng gereformeerde kerk, die op zondag in hun prachtige kleren langs het fietspad naar de kerk lopen, maar dan toch even mijn paard willen aaien als wij onderweg zijn naar het strand.  Ik voel me dan altijd erg underdressed in mijn spijkerbroek en t shirt. (omdat ik deze blog op zondag schrijf, kan ik geen link toevoegen van een mooie gereformeerde site, aangezien die op zondag afgesloten zijn. Ik heb daar respect voor: in een drukke tijd als deze vasthouden aan je eigen waarden.)

Eigenlijk heb ik nooit onvriendelijke of negatieve reacties gekregen. Natuurlijk is dat een persoonlijke ervaring, er zijn ook mensen die het leven op Texel ‘benauwend’ schijnen te vinden. Ik nodig hen van harte uit om eens een paar dagen mee te lopen op mijn Texel.  Ik ben altijd bereid om wat te leren.

Maar vooral zou ik iedereen willen uitnodigen om ook eens te inventariseren en op te schrijven welke organisaties, mensen, verenigingen of clubs in hun omgeving ‘gewoon’ en positief reageren op homoseksuele (LGBTQ) deelnemers en werknemers. Ik ben benieuwd!