De laatste dagen gaat het in het nieuws veel over de (toenemende) homofobie en (afnemende) tolerantie in Nederland. En dat is goed. Het is goed dat er steeds weer aandacht is voor het feit dat we dit land met elkaar delen, allemaal verschillende mensen, met een verschillende kleur van buiten en van binnen. Dat maakt het leven in dit land goed en leuk, zolang we elkaar niet belemmeren in die beleving en andere levende wezens en de omgeving met enige zorg behandelen. Jouw geloof kan niet zijn dat je mensen in elkaar slaat, schapen schopt of vuilnis in de sloot gooit, daar ligt een best wel harde grens, qua tolerantie, wat mij betreft.
Veruit de meeste mensen die ik ken echter, zeggen sorry als ze tegen iemand op lopen op straat, doen hun afval in een vuilbak en doen schapen bekijken of aaien, voeren, scheren, melken en hooguit opjagen (ik ken ook een heel aantal schapenhouders).
Ik geloof dat dat ook geldt voor de meeste mensen die ik niet ken. Ik ben overtuigd dat het merendeel van de mensen anderen geen kwaad hart toedraagt, of die nu homo, bi, hetero of trans, zwart, geel, blauw of roze zijn. Want iedereen heeft wel iets, zoals Kevin zegt. En omdat dat wat je aandacht geeft groeit zou ik een paar voorbeelden willen beschrijven van gewone mensen, die gewone dingen doen. Dat klinkt saai en misschien is het dat ook. Maar he, het staat iedereen vrij om mijn berichten te lezen of niet. Het is prachtig lenteweer, ga dan achter die computer vandaan en lekker naar buiten. De tuin heeft tenslotte ook aandacht nodig om te groeien.
Ik woon in een kleine plattelandsgemeenschap, letterlijk op een eiland, in een dorp dat bekend staat als Jeruzalem. Op ongeveer 1100 inwoners hebben we vier kerken, waaronder een vrij grote en actieve gereformeerde gemeente. Ik ken de meeste mensen, en zij mij. Ze weten dat ik op vrouwen val en zien het als er een ‘vreemde’ auto in mijn oprit staat. Ik begrijp dat sommige mensen dat beknellend of gecontroleerd zouden vinden, ik voel me bekend en veilig hier. Ik heb ook een tuin, voor mijn huis, aan de straat. Als ik buiten zit, wordt dat dus gezien. En ik zit graag buiten.
Als ik op een zomerse lente ochtend met een leuke vrouw in de tuin bezig ben, komen de buren thuis. Ze komen even om een praatje over het weer en het werk in de tuin. Natuurlijk zijn ze nieuwsgierig naar de persoon van wie die zwarte auto is die al twee dagen in mijn oprit staat. En diegene zit momenteel plantjes voor mij in de aarde te zetten, dus zij zal wel een van de redenen zijn om even te komen buurten. Prima, we kletsen even, dan gaan zij naar huis en wij werken door.
Een uur later, als we bijna klaar zijn, komt dezelfde buurman weer aan, nu met een kartonnen doos met verse gebakken vis. ’We hebben toch te veel’
Wonen in een kleine gemeenschap heeft ook zijn voordelen. Vette vingers is daar een van.
NishTexel 