Wat je aandacht geeft, groeit. (2)

Gelijk is ongelijk.
Onlangs had ik een gesprek over verschillen tussen mensen. Wat ik graag doe is iets wat anderen een beperking noemen als ‘horende binnen de grenzen van normaal mens zijn’ benoemen. Dit keer kreeg ik een interessante vergelijking voorgeschoteld:
‘Als iemand een huis bouwt, zelf, van gejut hout en afval, dan is dat toch een bijzonder huis? Zou je dat dat ook afdoen als ‘binnen de grenzen van een gewoon huis? Daarmee doe je de bijzonderheid van het huis tekort, en daarmee de bewoner.’ Het was een bijzonder gesprek en dit kwam best heftig bij me binnen. Kan het zijn dat je door iedereen als ‘gewoon en gelijk’ te bestempelen mensen te kort doet? Waarschijnlijk wel. Niet iedereen ís gelijk, mensen hebben verschillende dromen en behoeftes. En heel veel dezelfde, zoals Maslow omschreef.
Een zelfgebouwd huis van juthout en afval, op een afgelegen plek, zou voor mij een droom zijn. En ik zou het dan mooi vinden als mensen mij zouden complimenteren dat ik dat zelf gemaakt heb en dat ik op zo’n fijne plek woon.  Mensen die dat doen zouden in elk geval vaker weer eens worden uitgenodigd.
Natuurlijk zullen er ook mensen zijn die vragen wanneer ik weer in een ‘echt’ huis ga wonen, tegen hun zal ik te vuur en te zwaard de echtheid en normaalheid van mijn huis verdedigen: ‘Kijk, ik heb gewoon een slaapkamer met een gewoon bed, en ik heb gewoon een wc en een keuken.’ Want; veel behoeftes zijn voor iedereen ongeveer hetzelfde.
Toen ik een jaar of twintig was, ben ik begonnen met slagwerk. Het was mijn vierde muziekinstrument en bleek mijn nieuwe grote liefde.
In 2008 kreeg de vereniging waar ik bij speel een nieuw uniform, dat niet geheel uniform was; voor de ‘dames’ een ander pak dan voor de ‘heren’. Gebaseerd op wat de kleding commissie van mij dacht, kreeg ik een lange blouse en een sjaal (ipv een overhemd met vlinderdas). Al voor het eerste concert sprak ik met een collega muzikant die zich ook niet thuis voelde in dit binaire gedachtegoed en daarom graag met mij ruilde. Zo hadden we allebei het pak dat we eigenlijk wilden dragen. Natuurlijk heeft dat wat gesputter bij diverse bestuur en commissieleden opgeleverd en hebben we op zeker moment weer terug geruild. Maar nu al enkele jaren draag ik het overhemd met een van de club gekregen vlinderdas.
Toen we twee jaar geleden voor een manifestatie in samenwerking met andere verenigen een aanvulling op ons uniform kregen, kwam de secretaris met excuses dat deze waren ingekocht door een andere vereniging, en die wisten natuurlijk niet dat ze voor mij een vlinderdas moesten bestellen. Ze was er nog achterheen gegaan, maar te laat en nu waren er niet genoeg …
Gelukkig is een oranje vlinderdas eenvoudig te krijgen, en zo heb ik ook met koningsdag gewoon hetzelfde uniform als de rest, al zal het voor sommigen misschien anders en bijzonder lijken.