Afleiding I: sociale media

(Deze blog is eerder verschenen op de pagina van kleurrijke schrijvers)

Ik ben nogal chaotisch. Mensen die mij een beetje kennen zullen meewarig knikken, mensen die mij goed kennen zullen keihard lachen om dit understatement. 
Als ik echter mijn boek af wil krijgen, en daar heb ik afspraken over dus dat moet, is focus echter wel belangrijk. Afleiding van het schrijven ligt echter overal op de loer.
Een eerste grote afleiding tijdens het schrijven is sociale media. Ik probeer die zoveel mogelijk buiten te sluiten: ik krijg alleen via mijn telefoon meldingen van privé berichten, nooit pop-ups of meldingen via mijn laptop.  Op bepaalde momenten geeft mijn telefoon helemaal geen geluid, de meeste tijd staat de instelling ‘alleen prioriteit’ aan. Dat betekent: als mijn oude moeder, een van mijn kinderen of mijn lief belt, hoor ik mijn gave zelf opgenomen ringtone. Alle andere bellers worden geluidloos en onverbiddelijk naar mijn voicemail geleid.

Toch raak ik soms afgeleid; ik ga ‘even iets opzoeken’ of ‘even iets vragen’ of ‘toch even iets regelen tussendoor’ en voor ik het door heb, zit ik alweer een uur in de diepste krochten van internet naar grappige kattenfilmpjes te kijken, lijstjes met ‘handige’ life hacks te bestuderen, politieke commentaren te lezen en soms zelfs ook te reageren. En ik ging eigenlijk schrijven! Hup, telefoon weg, internetbrowser uit en concentratie op mijn werk. Zo’n onderbreking hoeft overigens niet per se schadelijk te zijn, vaak kan ik daarna weer een uur of langer achter elkaar door werken. Maar dat uur surfen krijg ik niet meer terug.  

Soms gebeuren er zelfs wel leuke, vermeldingswaardige zaken in zo’n ‘verloren’ uur. Zoals laatst: Privé berichten van onbekenden (d.w.z.; met wie ik geen vrienden ben op facebook) komen in de ‘berichtverzoeken’ inbox. Om die te openen moet ik wat meer klikken dan voor berichten van bekenden. Soms verwacht ik een bericht van een onbekende en let ik dus op of er een vinkje staat dat er zo’n bericht is. Als ik geen bericht verwacht en er wel zo’n vinkje staat, kijk ik toch; zo nieuwsgierig ben ik wel.

Er waren er twee. De eerste had als naam slechts ‘facebook gebruiker’, geen profielfoto en het bericht begon al met smileys en hartjes, dus ik verwachte niet anders dan een vage vraag om contact. ‘Bel me alsjeblieft! Hartje hartje hartje…’ Nou, nee. Zelfs als u er een telefoonnummer bij had gezet, had ik dat nog niet gebeld. Have a nice life verder.

De tweede was van een andere categorie. Een echte naam, tenminste, echter dan ‘facebook gebruiker’, de profielfoto was wel vergelijkbaar; geen mens, dus verdacht. En iets andere inhoud: ‘Jouw kutkop kan echt niet meer, rot toch op uit Nederland of sterf.’  Ik kijk nog even wanneer die laatste binnenkwam, en of ik die dag of de dagen ervoor mogelijk iets controversieels gepost heb, dat de schrijver aanleiding kan hebben gegeven tot deze opmerking. Ik vind dat echter niet. Nou ja, is ook niet belangrijk. Ik verwijder beide berichten schouderophalend. Zulke mensen heb ik in mijn online leven niet per se nodig. Offline trouwens ook niet.  En nu hup; schrijven!

• 

  Mijn boek week 31 verschijnt najaar 2021 bij Droomvallei