(Dit blog is eerder verschenen op kleurrijke schrijvers.)
Ik ben nogal chaotisch. Mensen die mij een beetje kennen zullen meewarig knikken, mensen die mij goed kennen zullen keihard lachen om dit understatement. Als ik mijn boek af wil krijgen, en daar heb ik afspraken over, is focus echter wel belangrijk. En afleiding van het schrijven ligt overal op de loer.
In een eerder blog beschreef ik al de afleidingen van sociale media. Een andere sterke afleiding die mij weghoudt van mijn computerscherm en het schrijven van mijn boek is de weersomstandigheden. Als het buiten waait dat het rookt en de regen tegen mijn raam klettert, heb ik geen enkele moeite met uren op de bank zitten, radio erbij aan, en schrijven maar. Natuurlijk zijn er andere afleidingen die dan evengoed op de loer liggen, maar daar gaat het nu niet over.
Als het fijn lente- of herfstweer is, met een aangenaam zonnetje, niet te warm en warm genoeg om in een trui buiten bezig te zijn, dan ben ik liever buiten bezig. Ik heb een fijne voor en achtertuin waar gras gemaaid, cavialand geharkt en struiken gesnoeid moeten worden, een schuur die altijd kan worden opgeruimd en bovendien een hond die altijd wil worden uitgelaten.
Verder woon ik op de beste plek van het land, op loopafstand van zee en fietsafstand van zee, bos duinen, strand… kortom, er is veel te beleven. En buiten is het eigenlijk altijd fijner dan binnen. Het schrijven is dan verbannen tot de avond, als het dan al lukt mij los te rukken van de tuin, het gras, de hangmat en de vogels.
Een andere omstandigheid die mij buiten houdt is vorst. Als er natuurijs ligt vervallen alle eerder gemaakte afspraken, vergaderingen en bijeenkomsten worden opgeschort. De computer kan uit en dicht blijven; die heb ik bij het schaatsen niet nodig. Als de zon opstaat doe ik mee, na een sneeuwbad in de tuin en even sneeuwballen gooien met de hond is er nog net tijd voor koffie voor de baan open en de ijzers onder gaan.
Als ik dat zo schrijf lijkt het of ik schrijven niet leuk of belangrijk vind, ofzo. Niets is echter minder waar; als ik moe en vies binnen kom aan het einde van een dag graven, grasmaaien, snoeien, sjouwen of schaatsen denk ik steevast; he bagger, nou heb ik helemaal niet geschreven vandaag. En nu moet ik eten koken, eten, de hond voeren… soms lukt het dan om ’s avonds nog een eind te schrijven. Maar door mijn idioot vroege start van een werkdag, is de avond meestal niet de meest productieve tijd. Gelukkig zijn er genoeg dagen dat het weer minder uitnodigend is of mijn stemming anders en ik wél uren met de laptop op schoot kan doorbrengen en een flinke slag in mijn verhaal kan maken. Ik benijd echter niet de coach, hoe kleurrijk ook, die mij moet begeleiden naar een boek.
NishTexel 