Communicatie voor vier handen

Van het weekend was ik naar een concert in het hoge noorden van het eiland. De locatie waar het plaatsvond kende ik wel van lang geleden toen onze fanfare daar de Koninginnedag begon. Sinds die tijd is er het een en ander aan vertimmerd en ik was verrast in een ruime lichte zaal binnen te stappen waar behalve een paar rijen stoelen, ook een vleugel stond. Een uitgelezen ruimte ook voor een ligconcert, bedacht ik. Maar ik heb wel vaker zulke enthousiaste ingevingen.

Het concert betrof twee mensen, dus vier handen, op het klavier van die ene vleugel. Een van de pianisten was mijn zus, die ik wel vaker piano heb zien spelen, haar compagnon in deze kende ik alleen van naam.  De muziek was geweldig vanaf de eerste maten. Maar daar gaat het nu eigenlijk niet over.

11 oktober

Vandaag is het 11 oktober. Hoewel ik dan als eerste denk aan de verjaardag van mijn moeder, zullen veel mensen als eerste denken aan coming-outdag. En weer anderen, mogelijk nog meer mensen zullen ook dat niet weten. Voor hen is 11 oktober gewoon een dag. Of misschien hebben ze ook een jarigheid, dat kan natuurlijk, maar daar gaat dit niet over. Dit gaat over coming-outdag.
De eerste Coming out dag was (net als de eerste gay pride) een demonstratie. In 1988 is 11 oktober uitgeroepen tot coming-outday, in 2009 werd ook in Nederland 11 oktober tot coming-outdag uitgeroepen.  Er komt een hoop rotzooi vanuit Amerika overwaaien, zullen critici zeggen. Ze doen maar. Aandacht voor coming-outdag vind ik belangrijk, hoewel het natuurlijk niet nodig zou moeten zijn.  

webinar

Vroeger had een schrijver een schrijfmachine waarbij je met enige kracht op de letters sloeg, wat dan een bevredigend gevoel gaf. Waarbij de letters die op het papier werden geslagen zich onder het geratel van de toetsen regen tot zinnen, gevolgd door een heldere ping als het tijd was om tegen de handel te duwen om met een prettig geratel het papier weer naar de andere kant te duwen en de volgende zin te gaan typen. Een lekker geluid, en de directe bevrediging van woorden, zinnen, verhalen, voor je neus, op een tastbaar papier. En als je niet tevreden was, of teveel schrijffouten had gemaakt, dan kon je dat papier met een ruk uit de machine trekken, verfrommelen en in de klaarstaande papierbak smijten, al dan niet met een fraaie boog. Tegenwoordig heeft de digitale wereld ook het schrijversambacht drastisch veranderd.

De weg kwijt … ?

“Eerst werden negerzoenen verbannen, toen werd Zwarte Piet weggepest en sinds een paar maanden is de NS gestopt met ‘dames en heren’ zeggen en kunnen we bij de HEMA geen meisjes- en jongenskleding meer kopen. Al deze dingen zijn aangepast omdat een zeeeeeer kleine minderheid zich eraan stoort.
Ons land is de weg kwijt.”
Deze tekst kreeg ik gister onder ogen als start van een verder tamelijk onsamenhangende lijst gebeurtenissen en meningen, waaruit de schrijver meende te kunnen constateren dat  ‘(…) ons land knettergek is geworden!!!”
Natuurlijk gebeuren er altijd dingen waar niet iedereen het over eens is, gaan er dingen mis, soms met dramatische gevolgen, die ik in geen geval wil bagatelliseren.
Een samenleving heeft er volgens mij alleszins baat bij als een ieder zich daar veilig in kan bewegen. Dat wij als samenleving niet zouden moeten aanpassen omdat slechts ‘een zeeeeer kleine minderheid zich er aan stoort’ zou ik dan ook willen bestrijden.  Sterker nog; dat gebeurt al, is al gebeurt, en daar geven we niks om, sterker nog: sommige aanpassingen hebben veel mensen baat bij! 

kleine ergernissen I: Geniet ervan!

Bij tijd en wijle verblijf ik best veel online. Ik zie facebook als een druk café, waar allerlei gesprekken door elkaar en tegelijk gevoerd worden; het is onmogelijk om al die gesprekken te volgen, maar soms hoor je aan de tafel naast je iets gezegd worden waar je wel op móet reageren. Gelukkig kan dat op facebook zonder te schreeuwen en meestal zonder dat mensen zich bedreigd voelen doordat je inbreekt in een gesprek.

Gesprek met de dood

Vandaag heb ik de dood gesproken. Ik kwam hem gewoon tegen op straat, hij groette mij beleefd maar ik schrok dat ik hem zag en omdat hij mijn naam kende.
‘Komt u voor mij?’ vroeg ik hem en ik hoorde zelf de schrik in mijn stem.
‘Nee, voor jou ben ik hier nog niet’ antwoordde hij met een stem die mij deed rillen. Ik wist niet of ik hem meer mocht vragen, maar hij was kennelijk in een goed humeur en vertelde zelf verder.

Telefoonscript voor Annie

Naar aanleiding van de stiltes die Annie liet vallen in een telefoongesprek met een meneer, terwijl deze graag voor drie weken in de zomer wilde boeken, heb ik een hopelijk behulpzaam telefoonscript gemaakt. Ik vond het akelig voor haar dat ze de antwoorden op de vragen van deze meneer niet voorhanden had en wil haar graag behulpzaam zijn. 

onderwijs (IV) 50 weken

Nog even terug naar de bijeenkomst van afgelopen donderdag. Gisteren schreef ik mijn brainstorm en uitstapje naar verschillende educatie filosofieën. Dat was echter niet wat ik op de avond zelf besproken heb. Op woensdagavond belde iemand van de organisatie van de avond in kwestie mij op om te vragen of ik misschien bereid was gespreksleider te zijn.  Bij het opnoemen van de stellingen trof de eerste mij direct; de andere heb ik nog wel beleefd aangehoord, ik was echter direct enthousiast en bereid.

Onderwijs (III)

Gisteravond was ik op een bijeenkomst over onderwijs. Het was geen saaie bijeenkomst in een achterafzaaltje vol saaie pakken die over toekomst praten alsof er sinds 1955 weinig veranderd is in de wereld, NEE: in de voormalige gymzaal van de voormalige basisschool hadden zeker 100 ouders, leerkrachten, bestuurders en andere geïnteresseerden zich verzameld om over de toekomst van het onderwijs ten tijde van bevolkingskrimp te brainstormen. En dat is ook wat er gebeurde; een storm aan ideeën en plannen ging rond tijdens een dialoog in hoog tempo. De energie en het enthousiasme in de zaal was tastbaar. Had ik op de heenweg in de lichte regen weer eens gevoeld waarom ik ook weer eigenlijk nooit pizza eet, tijdens de lezingen en vooral tijdens de gesprekken daarna steeg mijn energielevel weer naar ongekende hoogten.

Participatie

Vanmiddag stond ik te wachten bij de bushalte. Ik reis best graag met de bus. Alleen fietsen vind ik nog fijner. Omdat ik een te lenen auto moest gaan ophalen, zou het niet handig zijn als ik was gaan fietsen. Dus ik stond bij de bushalte. Op tijd, want ook dat vind ik prettig, op tijd zijn.