De weg kwijt … ?

“Eerst werden negerzoenen verbannen, toen werd Zwarte Piet weggepest en sinds een paar maanden is de NS gestopt met ‘dames en heren’ zeggen en kunnen we bij de HEMA geen meisjes- en jongenskleding meer kopen. Al deze dingen zijn aangepast omdat een zeeeeeer kleine minderheid zich eraan stoort.
Ons land is de weg kwijt.”
Deze tekst kreeg ik gister onder ogen als start van een verder tamelijk onsamenhangende lijst gebeurtenissen en meningen, waaruit de schrijver meende te kunnen constateren dat  ‘(…) ons land knettergek is geworden!!!”
Natuurlijk gebeuren er altijd dingen waar niet iedereen het over eens is, gaan er dingen mis, soms met dramatische gevolgen, die ik in geen geval wil bagatelliseren.
Een samenleving heeft er volgens mij alleszins baat bij als een ieder zich daar veilig in kan bewegen. Dat wij als samenleving niet zouden moeten aanpassen omdat slechts ‘een zeeeeer kleine minderheid zich er aan stoort’ zou ik dan ook willen bestrijden.  Sterker nog; dat gebeurt al, is al gebeurt, en daar geven we niks om, sterker nog: sommige aanpassingen hebben veel mensen baat bij! 

Wat je aandacht geeft, groeit. (2)

Gelijk is ongelijk.
Onlangs had ik een gesprek over verschillen tussen mensen. Wat ik graag doe is iets wat anderen een beperking noemen als ‘horende binnen de grenzen van normaal mens zijn’ benoemen. Dit keer kreeg ik een interessante vergelijking voorgeschoteld:
‘Als iemand een huis bouwt, zelf, van gejut hout en afval, dan is dat toch een bijzonder huis? Zou je dat dat ook afdoen als ‘binnen de grenzen van een gewoon huis? Daarmee doe je de bijzonderheid van het huis tekort, en daarmee de bewoner.’

Wat je aandacht geeft, groeit. (1)

De laatste dagen gaat het in het nieuws veel over de (toenemende) homofobie en (afnemende) tolerantie in Nederland. En dat is goed. Het is goed dat er steeds weer aandacht is voor het feit dat we dit land met elkaar delen, allemaal verschillende mensen, met een verschillende kleur van buiten en van binnen. Dat maakt het leven in dit land goed en leuk, zolang we elkaar niet belemmeren in die beleving en andere levende wezens en de omgeving met enige zorg behandelen.  Jouw geloof kan niet zijn dat je mensen in elkaar slaat, schapen schopt of vuilnis in de sloot gooit, daar ligt een best wel harde grens, qua tolerantie, wat mij betreft.

Vroeg

Als ik wakker wordt, is het stil. Twee weken geleden had ik nog gezegd: als ik wakker wordt is het donker en stil. Maar het immer draaien van de aarde maakt dat de hemel al licht is als om vijf voor vier mijn wekker gaat. Stil is het nog wel. De eerste vogels beginnen ook al wakker te worden rond die tijd, dus over een paar dagen kan ik dat waarschijnlijk ook niet meer zeggen. 

Bat out of hell

Januari 2005;  ik ben op weg naar de Utrechtse culturele nieuwjaarsduik. In de maanden daarvoor heb ik een aantal weken een workshop creatief schrijven gevolgd bij Vrouwkje Tuinman. Zij vroeg mij met een aantal anderen te komen voorlezen op deze manifestatie. Ik koos voor het in haar workshop geschreven verhaal naar aanleiding van een stuk muziek,  Om twee uur in de middag staan we op het programma. Er is de hele dag van alles te beleven, ik besluit om ruim een uur tevoren aanwezig te zijn om daar iets van mee te pakken.

Een nieuwe lente, … ?

Ik sta op de rand van een braakliggend terrein. In de verte zie ik de contouren van de beschaafde wereld. Vormen van huizen, gebouwen, bomen steken scherp en donker af tegen de heldere vrieslucht, ik hoor de geluiden die daarbij horen; auto’s, gelach en stemmen van mensen. Zo dichtbij en toch onbereikbaar.
Het is geen droom, het land is van mij. Het hoge gras, de puinhopen, de stapels bouwmaterialen, het gereedschap dat er staat en hangt, de oude en nieuwe fietsen, het hek, de vlaggenmast, zelfs de kersenboom, alles delen van niet gestarte en bijna of soms geheel voltooide projecten uit mijn verleden.

Tussen de rails

Ik reis graag met de trein. Ik kan relaxen, lezen, slapen, schrijven, of een beetje zitten appen met vrienden. Ondertussen kijk ik naar buiten, waar het landschap in hoge en soms wat minder hoge snelheid aan mij voorbij gaat. Zoals in het gedicht van Willem Wilmink; achterlangs het leven.

Duisternis

Waarschuwing: als u niet in mijn diepste duisternis wilt kijken, lees dan niet deze blog! Stop hier, even goede vrienden. Ik wens u een fijne jaarwisseling en vrede in 2016.

Kerst in Oosterend

Op de hoek van de Peperstraat/Oranjestraat staat een delegatie van Excelsior en speelt ‘Ere zij God’. Ik sta voor het raam van mijn slaapkamer in het donker en luister.
Op straat onder mijn raam loopt een jonge moeder langs, in de richting van de muziek. Een kind in een wandelwagen, een kleuter loopt naast haar.
De kinderstem klinkt schallend in de heldere koude ochtend; ‘Weet je dat ik er helemaal van geniet?’
Mooi hoe een kind in een paar woorden zo eenvoudig mijn gevoelens kan beschrijven.

Zalige kerst!

Suite voor Zara: V Requiem

29 november 2006
Met een grote draai zet ik mijn auto stil op het erf. Ik draai de sleutel om en blijf nog even achter het stuur zitten om mijzelf bij elkaar te rapen. Als ik uitstap streelt de onwaarschijnlijk zachte novemberlucht mijn gezicht. De zon schijnt laag over het land en geeft de schuur een lange donkere schaduw. De steenslag op het erf kraakt onder mijn voetstappen. Het gras is groen en lang alsof het nog augustus is. Ik zie de paarden achter het vakantiehuis staan. De twee shetlanders lopen in de richting van de ruif terwijl ze naar elkaar bijten. De enorme zwarte shire Beau staat bij de ruif hooi te eten. Daar tussen zie ik haar grote ronde vorm. Ze ligt met haar rug naar me toe, de bruine aalstreep scherp zichtbaar in het goudgeel van haar vacht.