X

of: Wat merkt een gewoon burger van de Brexit?

Ik heb geen paspoort. Ik heb een ID pas, een rijbewijs, een OV chipkaart en een pasje van de ijsclub. Meestal voldoet een van deze wel om een beambte die er om vraagt, ervan te overtuigen dat ik het ben. Dat ik geen paspoort heb, stamt nog uit de tijd dat mijn jaarinkomen begon met een 9 of een 8. Een korte tijd had ik ook geen geldig ID. Dat je te arm kunt zijn om te gaan werken of een uitkering aan te vragen is echt. Maar daar gaat het nu niet over.

Je suis Piet

Het is moeilijk uitleggen aan mensen die het gevoel niet kennen, mensen die in hun leven weinig of geen discriminatie kennen. Ze kunnen zich daarom gelukkig prijzen, al zullen ze dat niet direct doen, omdat het moeilijk is je gelukkig te prijzen met iets waarvan je je niet bewust bent. Zoiets als een kind dat niet wil eten en blij moet zijn omdat kindjes in Afrika geen eten krijgen.
Ik weet niet wanneer het precies begon. Of het ooit ‘begon’.

onderwijs (IV) 50 weken

Nog even terug naar de bijeenkomst van afgelopen donderdag. Gisteren schreef ik mijn brainstorm en uitstapje naar verschillende educatie filosofieën. Dat was echter niet wat ik op de avond zelf besproken heb. Op woensdagavond belde iemand van de organisatie van de avond in kwestie mij op om te vragen of ik misschien bereid was gespreksleider te zijn.  Bij het opnoemen van de stellingen trof de eerste mij direct; de andere heb ik nog wel beleefd aangehoord, ik was echter direct enthousiast en bereid.

Onderwijs (III)

Gisteravond was ik op een bijeenkomst over onderwijs. Het was geen saaie bijeenkomst in een achterafzaaltje vol saaie pakken die over toekomst praten alsof er sinds 1955 weinig veranderd is in de wereld, NEE: in de voormalige gymzaal van de voormalige basisschool hadden zeker 100 ouders, leerkrachten, bestuurders en andere geïnteresseerden zich verzameld om over de toekomst van het onderwijs ten tijde van bevolkingskrimp te brainstormen. En dat is ook wat er gebeurde; een storm aan ideeën en plannen ging rond tijdens een dialoog in hoog tempo. De energie en het enthousiasme in de zaal was tastbaar. Had ik op de heenweg in de lichte regen weer eens gevoeld waarom ik ook weer eigenlijk nooit pizza eet, tijdens de lezingen en vooral tijdens de gesprekken daarna steeg mijn energielevel weer naar ongekende hoogten.

Familiedrama

Vanmorgen op weg naar huis, pak ik achteloos een gratis krant op het station. Ik moet even wachten omdat ik na negenen goedkoper reis. Met een kop koffie en een krant moet dat wel lukken. Koppensnellend blader ik tot bladzijde 5, waar een kop mijn aandacht trekt; ‘Zestien jaar cel voor moeder die haar zoons doodde op camping’. En vooral de subkop, schijnbaar uit een afscheidsbrief; ‘Ik ben al 41 jaar aan het vechten, waarom ook de kinderen? Ik kan ze niets bieden en echt gelukkig zijn ze niet’

Lessen in homoseksualiteit?

Voor kinderen is het heel gewoon; Marjan is op Ans, Pieter is op Maaike en Jacob is op Yannick. Helaas is er dan vaak iemand in de omgeving die zegt; ‘dat kan niet’ of ‘dat is homo’. Waarop anderen dan weer duidelijk maken dat ‘homo’ raar en vies en eng is.

Een verhaal over borstvoeding en vrijheid.

16 mei 1944 wordt op Texel een baby geboren. Hoewel iedereen zijn best doet, lukt het de moeder niet voldoende melk te produceren voor haar kind. De dokter die moeder en kind begeleidt, begeleidt tien dagen later een andere bevalling in hetzelfde dorp. Deze moeder doet het prima en heeft melk genoeg, misschien wel voor twee…

Voorjaar en jonge dieren

Het is voorjaar! Dat betekent bloemen en planten die opkomen, bomen die langzaam doorzichtig groen worden, knoppen die openbarsten om hun kleurige inhoud uit te strekken, zoemende insecten en lammetjes in de wei.

Ouders zijn een krimpende markt!

En wat doe jij precies?’ De man tegenover mij is een gerenommeerd horeca ondernemer op Texel. In zijn vraag hoor ik nieuwsgierigheid en een klein vleugje achterdocht; hij heeft nog nooit van mij gehoord, wat doe ik op een open coffee bijeenkomst voor ondernemers?

In mijn huis…

Als ik mijn internet browser minimaliseer, zie ik op mijn bureaublad een foto van mijn aanrecht; leeg en schoon. Een blik naar rechts zie ik direct dat dat wel een tijdje geleden is dat het er zo uitzag. Gister heb ik afgewassen, maar er is alweer het nodig aankomen lopen daar. Als ik van tafel opsta zie ik dat vegen en dweilen ook geen overbodige luxe zou zijn; wat wil je ook met twee hokken met caviae, drie mensen en een kat in huis in de winter.? zuchtend zet ik me aan het huishouden. Terwijl ik eigenlijk mijn internetbrowser afsloot om een eind te gaan lopen in het winterwonderland dat zich voor mijn raam aan het vormen is…