Koningsspelen

Vandaag is het weer zover; de koningspelen, een jonge traditie die onze koning bij zijn aantreden in gang zette. Op bijna alle basisscholen gaat de jeugd een dag sporten en bewegen. Een goede zaak, in deze tijd van spelcomputers die je overal mee naartoe kan nemen, in ieder gezin minstens een  auto en goedkoop en vanaf je18e gratis openbaar vervoer.  Kinderen en jongeren spelen en bewegen steeds minder. Een goede zaak dus dat de jeugd via een dergelijk project in beweging wordt gezet. Want lichaamsbeweging leidt tot lichaamsbewustzijn, leidt tot lichaamsbeheersing; leidt tot zelfbewustzijn, leidt tot zelfbeheersing.  Sportende kinderen worden sterker en bewuster, goeie zaak toch?

Advertenties

Wat je aandacht geeft, groeit. (2)

Gelijk is ongelijk.
Onlangs had ik een gesprek over verschillen tussen mensen. Wat ik graag doe is iets wat anderen een beperking noemen als ‘horende binnen de grenzen van normaal mens zijn’ benoemen. Dit keer kreeg ik een interessante vergelijking voorgeschoteld:
‘Als iemand een huis bouwt, zelf, van gejut hout en afval, dan is dat toch een bijzonder huis? Zou je dat dat ook afdoen als ‘binnen de grenzen van een gewoon huis? Daarmee doe je de bijzonderheid van het huis tekort, en daarmee de bewoner.’

Een nieuwe lente, … ?

Ik sta op de rand van een braakliggend terrein. In de verte zie ik de contouren van de beschaafde wereld. Vormen van huizen, gebouwen, bomen steken scherp en donker af tegen de heldere vrieslucht, ik hoor de geluiden die daarbij horen; auto’s, gelach en stemmen van mensen. Zo dichtbij en toch onbereikbaar.
Het is geen droom, het land is van mij. Het hoge gras, de puinhopen, de stapels bouwmaterialen, het gereedschap dat er staat en hangt, de oude en nieuwe fietsen, het hek, de vlaggenmast, zelfs de kersenboom, alles delen van niet gestarte en bijna of soms geheel voltooide projecten uit mijn verleden.

Gesprek met de dood

Vandaag heb ik de dood gesproken. Ik kwam hem gewoon tegen op straat, hij groette mij beleefd maar ik schrok dat ik hem zag en omdat hij mijn naam kende.
‘Komt u voor mij?’ vroeg ik hem en ik hoorde zelf de schrik in mijn stem.
‘Nee, voor jou ben ik hier nog niet’ antwoordde hij met een stem die mij deed rillen. Ik wist niet of ik hem meer mocht vragen, maar hij was kennelijk in een goed humeur en vertelde zelf verder.

Kersenpitten

Zomer 2014
Ik zit in de trein. En ik eet kersen.
Ik verzamel de pitten in mijn mond terwijl ik kersen eet. Dat is in mijn gezin de gewoonte, vroeger met mijn broers deden we wie ze het verst of het best gemikt kon uitspugen. Met mijn kinderen heb ik een andere gekte ontwikkeld. Wij kunnen alle drie zeker 14 pitten in onze mond hebben en tamelijk probleemloos de 15^e kers eten. Als ik de 14 kers in mijn mond neem, begin ik me af te vragen wat ik straks met de pitten zal doen.

Discriminatie

Zwetend werk ik mij met een schaar en een zaag door de dichte braambos heen, als de prins die Doornroosje komt bezoeken na honderd jaar. Langzaam maar zeker wordt het overwoekerde pad weer begaanbaar. De berg snoeiafval achter mij groeit terwijl ik mij dieper de braambos in werk.

onderwijs (IV) 50 weken

Nog even terug naar de bijeenkomst van afgelopen donderdag. Gisteren schreef ik mijn brainstorm en uitstapje naar verschillende educatie filosofieën. Dat was echter niet wat ik op de avond zelf besproken heb. Op woensdagavond belde iemand van de organisatie van de avond in kwestie mij op om te vragen of ik misschien bereid was gespreksleider te zijn.  Bij het opnoemen van de stellingen trof de eerste mij direct; de andere heb ik nog wel beleefd aangehoord, ik was echter direct enthousiast en bereid.

Onderwijs (III)

Gisteravond was ik op een bijeenkomst over onderwijs. Het was geen saaie bijeenkomst in een achterafzaaltje vol saaie pakken die over toekomst praten alsof er sinds 1955 weinig veranderd is in de wereld, NEE: in de voormalige gymzaal van de voormalige basisschool hadden zeker 100 ouders, leerkrachten, bestuurders en andere geïnteresseerden zich verzameld om over de toekomst van het onderwijs ten tijde van bevolkingskrimp te brainstormen. En dat is ook wat er gebeurde; een storm aan ideeën en plannen ging rond tijdens een dialoog in hoog tempo. De energie en het enthousiasme in de zaal was tastbaar. Had ik op de heenweg in de lichte regen weer eens gevoeld waarom ik ook weer eigenlijk nooit pizza eet, tijdens de lezingen en vooral tijdens de gesprekken daarna steeg mijn energielevel weer naar ongekende hoogten.

Kind(s?)

Een aantal jaren geleden, in mijn magere periode (nog schraler dan nu? Jazeker!) kwam ik te werk bij een meneer, zo’n 10 km van mijn huis. Hij een relatief gezonde, jonge man van begin tachtig, ik de helft. Hij had net een nieuwe vriendin, ik ook. Boeken, muziek, buiten, de tuin, Texel,… we hadden veel dezelfde interesses en als ik daar kwam (om de week een paar uur) was het ook erg gezellig. Zijn vriendin iets jonger dan hij, ook een leuk, vrolijk mens waar ik het goed mee kan vinden. En zij samen,.. zo wil ik ook oud worden. Toen hij ziek was vroeg hij me tijdelijk elke week te komen. Dat tijdelijk bleef, de dag veranderde wel eens, de gezelligheid en de koffie bleef.
In de slag om werk en inkomen, waar ik van bijna dagelijks naar bijna niks en alles daartussen mijn hoofd boven  water en mijn broek op zie te houden, is zijn huis steeds een constante factor.

Familiedrama

Vanmorgen op weg naar huis, pak ik achteloos een gratis krant op het station. Ik moet even wachten omdat ik na negenen goedkoper reis. Met een kop koffie en een krant moet dat wel lukken. Koppensnellend blader ik tot bladzijde 5, waar een kop mijn aandacht trekt; ‘Zestien jaar cel voor moeder die haar zoons doodde op camping’. En vooral de subkop, schijnbaar uit een afscheidsbrief; ‘Ik ben al 41 jaar aan het vechten, waarom ook de kinderen? Ik kan ze niets bieden en echt gelukkig zijn ze niet’