Mijn landschap

300 jaar geleden was ik er nog niet. Of ik was er wel, onder de zee. Meters diep zout water; werkgebied van vissers, inspiratie voor dichters en toevluchtsoord voor verliefden en verlatenen. Niet toevallig zijn de tranen van mensen zo zout als de zee, of misschien is het andersom? Zoveel tranen zijn vergoten aan de kust dat de zee er zout van is. 

onderwijs (IV) 50 weken

Nog even terug naar de bijeenkomst van afgelopen donderdag. Gisteren schreef ik mijn brainstorm en uitstapje naar verschillende educatie filosofieën. Dat was echter niet wat ik op de avond zelf besproken heb. Op woensdagavond belde iemand van de organisatie van de avond in kwestie mij op om te vragen of ik misschien bereid was gespreksleider te zijn.  Bij het opnoemen van de stellingen trof de eerste mij direct; de andere heb ik nog wel beleefd aangehoord, ik was echter direct enthousiast en bereid.

Pesten!

Gisteravond was het weer zover. Ik stond net voorovergebogen om iets uit de kast onder het aanrecht te pakken toen de bel ging. Een snelle blik door de woonkamer; acceptabel opgeruimd en het zal trouwens wel een collecte zijn, rond acht uur ’s avonds. Wie belt er anders aan?
Bij de voordeur stond niemand. De oprit lag er leeg bij in het donker. Ik hoorde niets en zag niemand, maar wist achter de schutting van de buren een groepje grinnikende kinderen. Ok, belletje druk, altijd leuk. Kwajongensstreken heb ik vroeger vaak genoeg uitgehaald. Ik sloot de deur en hoopte op eenmaligheid. Nu bij de buren jongens!     Maar nee.

Rust gezocht

Vanmorgen las ik een tweet: #rust gezocht. Wie helpt mee zoeken? Vanavond moest ik daar weer aan denken. Ik weet niet meer wie de zoektocht startte, maar ik had mijn vondst graag met hem gedeeld. Ik vond wat hij zocht: rust.