Kerstgedachten

Het korten van de dagen doet iets met de mensheid. Opeens krijgen we behoefte aan bij elkaar zitten, terugkijken naar de afgelopen maanden en vooruitkijken naar de komende tijd. Het keren van het seizoen en het lengen van het daglicht heeft sinds eeuwen een belangrijke plek in het spirituele gedachtegoed van west Europese mens. Dusdanig, dat wij dat gedachtegoed verspreid en opgedrongen hebben aan mensen die op plaatsen wonen waar het verschil tussen zomer en winter nauwelijks opvalt in licht en temperatuur.
Mensen die mij niet kennen, denken nu dat ik een hekel heb aan kerst. Mensen die mij wel kennen, weten dat dat niet het geval is. Ik hou erg van kerst, vooral omdat ik van de winter houd en met kerst kan ik dat uitbundig laten weten.

Re(d)actie

 Misschien ben ik eigenwijs. Nee, ik bén eigenwijs, dat beschreef ik al eerder in een blog. En dat is eigenlijk helemaal niet zo’n slechte eigenschap.

Op dit moment ligt de proefdruk van mijn boek Week 31 bij verschillende proeflezers. Niet de eersten, het is voor deze proefdruk er kwam al in verschillende versies gelezen, bekritiseerd en becommentarieerd. Het leuke is dat iedereen iets anders vindt, tenslotte leest een ieder met eigen achtergrond en denkraam. En dan is het net als met koken, waar de een smult van een curry met spruitjes, gruwt een ander bij het idee.  

X

of: Wat merkt een gewoon burger van de Brexit?

Ik heb geen paspoort. Ik heb een ID pas, een rijbewijs, een OV chipkaart en een pasje van de ijsclub. Meestal voldoet een van deze wel om een beambte die er om vraagt, ervan te overtuigen dat ik het ben. Dat ik geen paspoort heb, stamt nog uit de tijd dat mijn jaarinkomen begon met een 9 of een 8. Een korte tijd had ik ook geen geldig ID. Dat je te arm kunt zijn om te gaan werken of een uitkering aan te vragen is echt. Maar daar gaat het nu niet over.

14 juni.

In een eerder blog heb ik al een verwezen naar mijn non binair zijn. Toen ik me dat realiseerde vielen er een hoop zaken op hun plek en dat was een prettig gevoel. Dit voorjaar was er op veel basisscholen aandacht voor genderdiversiteit tijdens de ‘week van de lentekriebels.’ Dat lijkt me een goede zaak. Er zijn mensen die vinden dat dit niet thuishoort in het curriculum van de basisschool, (of het algemeen voortgezet onderwijs, of dat jeugd hier überhaubt niet over hoeft te leren.) Kinderen zouden daar te jong voor zijn, of op rare ideeën kunnen komen.
Laat ik daar dit op zeggen; ik wist als kleuter al dat er iets ‘anders’ was aan mij, dat andere kinderen anders over zichzelf dachten en voelden. Ik was niet wat er van mij verwacht werd, ik had geen enkel voorbeeld waar ik mezelf in herkende, ik kende niemand die leek op hoe ik mijzelf als groot mens zag. Ik voelde me echt niet meisje, en ook niet echt jongen. Had ik toen een woord gehad waarmee ik mezelf kon omschrijven, waarmee ik kon duiden wie en wat ik was, dan had ik me wel een stuk beter gevoeld.
En een vraag aan u als cis persoon: Wanneer besloot u dat u een jongen of een meisje was? En als u dat al wist toen u klein was; waarom zou u dan niet geloven dat ik op die leeftijd wist dat ik dat beiden niet ben?

11 oktober

Vandaag is het 11 oktober. Hoewel ik dan als eerste denk aan de verjaardag van mijn moeder, zullen veel mensen als eerste denken aan coming-outdag. En weer anderen, mogelijk nog meer mensen zullen ook dat niet weten. Voor hen is 11 oktober gewoon een dag. Of misschien hebben ze ook een jarigheid, dat kan natuurlijk, maar daar gaat dit niet over. Dit gaat over coming-outdag.
De eerste Coming out dag was (net als de eerste gay pride) een demonstratie. In 1988 is 11 oktober uitgeroepen tot coming-outday, in 2009 werd ook in Nederland 11 oktober tot coming-outdag uitgeroepen.  Er komt een hoop rotzooi vanuit Amerika overwaaien, zullen critici zeggen. Ze doen maar. Aandacht voor coming-outdag vind ik belangrijk, hoewel het natuurlijk niet nodig zou moeten zijn.  

Je suis Piet

Het is moeilijk uitleggen aan mensen die het gevoel niet kennen, mensen die in hun leven weinig of geen discriminatie kennen. Ze kunnen zich daarom gelukkig prijzen, al zullen ze dat niet direct doen, omdat het moeilijk is je gelukkig te prijzen met iets waarvan je je niet bewust bent. Zoiets als een kind dat niet wil eten en blij moet zijn omdat kindjes in Afrika geen eten krijgen.
Ik weet niet wanneer het precies begon. Of het ooit ‘begon’.

Gesprek aan tafel

Van de week zat ik aan tafel met een klein maar gevarieerd gezelschap; twee medici, twee politiek geëngageerde mensen uit het onderwijs, twee scholieren, twee oud verpleegkundigen. Mijzelf meegerekend negen personen, variërend in de leeftijd van 17 tot 84.
De zeventienjarige vertelde dat hij onlangs een brief had ontvangen van het ministerie van defensie, waarin hij werd opgeroepen voor de dienstplicht en tegelijk niet, omdat er in Nederland geen opkomstplicht meer is.

Discriminatie

Zwetend werk ik mij met een schaar en een zaag door de dichte braambos heen, als de prins die Doornroosje komt bezoeken na honderd jaar. Langzaam maar zeker wordt het overwoekerde pad weer begaanbaar. De berg snoeiafval achter mij groeit terwijl ik mij dieper de braambos in werk.

Milk

Vanavond keek ik de film Milk, over de activist Harvey Milk, de eerste openlijk homoseksuele stadsbestuurder van de USA die in 1978 werd vermoord. In de film (uiteraard)  veel demonstraties met spandoeken, borden en spreekkoren. De meest gehoorde: ‘Gay rights now’  let wel; we spreken hier tussen 1970 – 1978.  Ik meld deze jaartallen, om duidelijk te maken hoe ver deze ontwikkeling gegaan is in dertig jaar.

Roze Zaterdag

Gisteren was het roze zaterdag in Haarlem. Ik was daar niet: had verplichtingen hier op t eiland. In de voorbereidingen in de stad, die ik volgde door verslagen van een vriend op facebook realiseerde ik mij weer hoe goed ik het hier heb. En dat ik daar dankbaar voor mag zijn. Dat ben ik ook; daarom wil ik dat in deze blog nog eens extra benoemen;