14 juni.

In een eerder blog heb ik al een verwezen naar mijn non binair zijn. Toen ik me dat realiseerde vielen er een hoop zaken op hun plek en dat was een prettig gevoel. Dit voorjaar was er op veel basisscholen aandacht voor genderdiversiteit tijdens de ‘week van de lentekriebels.’ Dat lijkt me een goede zaak. Er zijn mensen die vinden dat dit niet thuishoort in het curriculum van de basisschool, (of het algemeen voortgezet onderwijs, of dat jeugd hier überhaubt niet over hoeft te leren.) Kinderen zouden daar te jong voor zijn, of op rare ideeën kunnen komen.
Laat ik daar dit op zeggen; ik wist als kleuter al dat er iets ‘anders’ was aan mij, dat andere kinderen anders over zichzelf dachten en voelden. Ik was niet wat er van mij verwacht werd, ik had geen enkel voorbeeld waar ik mezelf in herkende, ik kende niemand die leek op hoe ik mijzelf als groot mens zag. Ik voelde me echt niet meisje, en ook niet echt jongen. Had ik toen een woord gehad waarmee ik mezelf kon omschrijven, waarmee ik kon duiden wie en wat ik was, dan had ik me wel een stuk beter gevoeld.
En een vraag aan u als cis persoon: Wanneer besloot u dat u een jongen of een meisje was? En als u dat al wist toen u klein was; waarom zou u dan niet geloven dat ik op die leeftijd wist dat ik dat beiden niet ben?

11 oktober

Vandaag is het 11 oktober. Hoewel ik dan als eerste denk aan de verjaardag van mijn moeder, zullen veel mensen als eerste denken aan coming-outdag. En weer anderen, mogelijk nog meer mensen zullen ook dat niet weten. Voor hen is 11 oktober gewoon een dag. Of misschien hebben ze ook een jarigheid, dat kan natuurlijk, maar daar gaat dit niet over. Dit gaat over coming-outdag.
De eerste Coming out dag was (net als de eerste gay pride) een demonstratie. In 1988 is 11 oktober uitgeroepen tot coming-outday, in 2009 werd ook in Nederland 11 oktober tot coming-outdag uitgeroepen.  Er komt een hoop rotzooi vanuit Amerika overwaaien, zullen critici zeggen. Ze doen maar. Aandacht voor coming-outdag vind ik belangrijk, hoewel het natuurlijk niet nodig zou moeten zijn.  

Wat je aandacht geeft, groeit. (2)

Gelijk is ongelijk.
Onlangs had ik een gesprek over verschillen tussen mensen. Wat ik graag doe is iets wat anderen een beperking noemen als ‘horende binnen de grenzen van normaal mens zijn’ benoemen. Dit keer kreeg ik een interessante vergelijking voorgeschoteld:
‘Als iemand een huis bouwt, zelf, van gejut hout en afval, dan is dat toch een bijzonder huis? Zou je dat dat ook afdoen als ‘binnen de grenzen van een gewoon huis? Daarmee doe je de bijzonderheid van het huis tekort, en daarmee de bewoner.’

Wat je aandacht geeft, groeit. (1)

De laatste dagen gaat het in het nieuws veel over de (toenemende) homofobie en (afnemende) tolerantie in Nederland. En dat is goed. Het is goed dat er steeds weer aandacht is voor het feit dat we dit land met elkaar delen, allemaal verschillende mensen, met een verschillende kleur van buiten en van binnen. Dat maakt het leven in dit land goed en leuk, zolang we elkaar niet belemmeren in die beleving en andere levende wezens en de omgeving met enige zorg behandelen.  Jouw geloof kan niet zijn dat je mensen in elkaar slaat, schapen schopt of vuilnis in de sloot gooit, daar ligt een best wel harde grens, qua tolerantie, wat mij betreft.

Gesprek aan tafel

Van de week zat ik aan tafel met een klein maar gevarieerd gezelschap; twee medici, twee politiek geëngageerde mensen uit het onderwijs, twee scholieren, twee oud verpleegkundigen. Mijzelf meegerekend negen personen, variërend in de leeftijd van 17 tot 84.
De zeventienjarige vertelde dat hij onlangs een brief had ontvangen van het ministerie van defensie, waarin hij werd opgeroepen voor de dienstplicht en tegelijk niet, omdat er in Nederland geen opkomstplicht meer is.