Een nieuwe lente, … ?

Ik sta op de rand van een braakliggend terrein. In de verte zie ik de contouren van de beschaafde wereld. Vormen van huizen, gebouwen, bomen steken scherp en donker af tegen de heldere vrieslucht, ik hoor de geluiden die daarbij horen; auto’s, gelach en stemmen van mensen. Zo dichtbij en toch onbereikbaar.
Het is geen droom, het land is van mij. Het hoge gras, de puinhopen, de stapels bouwmaterialen, het gereedschap dat er staat en hangt, de oude en nieuwe fietsen, het hek, de vlaggenmast, zelfs de kersenboom, alles delen van niet gestarte en bijna of soms geheel voltooide projecten uit mijn verleden.

Kind(s?)

Een aantal jaren geleden, in mijn magere periode (nog schraler dan nu? Jazeker!) kwam ik te werk bij een meneer, zo’n 10 km van mijn huis. Hij een relatief gezonde, jonge man van begin tachtig, ik de helft. Hij had net een nieuwe vriendin, ik ook. Boeken, muziek, buiten, de tuin, Texel,… we hadden veel dezelfde interesses en als ik daar kwam (om de week een paar uur) was het ook erg gezellig. Zijn vriendin iets jonger dan hij, ook een leuk, vrolijk mens waar ik het goed mee kan vinden. En zij samen,.. zo wil ik ook oud worden. Toen hij ziek was vroeg hij me tijdelijk elke week te komen. Dat tijdelijk bleef, de dag veranderde wel eens, de gezelligheid en de koffie bleef.
In de slag om werk en inkomen, waar ik van bijna dagelijks naar bijna niks en alles daartussen mijn hoofd boven  water en mijn broek op zie te houden, is zijn huis steeds een constante factor.

Familiedrama

Vanmorgen op weg naar huis, pak ik achteloos een gratis krant op het station. Ik moet even wachten omdat ik na negenen goedkoper reis. Met een kop koffie en een krant moet dat wel lukken. Koppensnellend blader ik tot bladzijde 5, waar een kop mijn aandacht trekt; ‘Zestien jaar cel voor moeder die haar zoons doodde op camping’. En vooral de subkop, schijnbaar uit een afscheidsbrief; ‘Ik ben al 41 jaar aan het vechten, waarom ook de kinderen? Ik kan ze niets bieden en echt gelukkig zijn ze niet’

Groepen en trapondersteuning

Vorige week fietste ik naar huis na een lange dag werken. Toen ik achter mij een andere fietser gewaar werd. Nou word ik niet graag voorbijgefietst, daarom deed ik een beetje meer mijn best. Maar de kwam zonder moeite naast me fietsen en begon een gesprekje;
‘Waait nog behoorlijk he? Gelukkig hebben we m hier een stukje mee.’
“Nou, ik heb eigenlijk altijd wind mee met deze fiets’  Ik kan niet nalaten te vermelden hoe blij ik ben met mijn elektrische fiets. Terwijl ik het zei, zag ik echter de battarij onder haar bagagedrager. Ik behoorde tot een nieuwe groep, waar ik me tot dat moment nauwelijks van bewust was geweest!

In mijn huis…

Als ik mijn internet browser minimaliseer, zie ik op mijn bureaublad een foto van mijn aanrecht; leeg en schoon. Een blik naar rechts zie ik direct dat dat wel een tijdje geleden is dat het er zo uitzag. Gister heb ik afgewassen, maar er is alweer het nodig aankomen lopen daar. Als ik van tafel opsta zie ik dat vegen en dweilen ook geen overbodige luxe zou zijn; wat wil je ook met twee hokken met caviae, drie mensen en een kat in huis in de winter.? zuchtend zet ik me aan het huishouden. Terwijl ik eigenlijk mijn internetbrowser afsloot om een eind te gaan lopen in het winterwonderland dat zich voor mijn raam aan het vormen is…