Doelen

Mijn dagelijkse slaapdoel is zesenhalf uur. Dat betekent dat als mijn wekker om vijf voor vier gaat, ik voor half elf in bed moet liggen. Dat lukt meestal wel, soms niet. Er zijn ook dagen dat ik niet hoef te werken, of dat ik later begin. Mijn brein is er echter inmiddels van overtuigd dat de wekker gewoon altijd rond vier uur gaat. Dan is het doel dat ik weer in slaap val, of in elk geval doe alsof ik slaap tot een uur of zeven.

Koningsspelen

Vandaag is het weer zover; de koningspelen, een jonge traditie die onze koning bij zijn aantreden in gang zette. Op bijna alle basisscholen gaat de jeugd een dag sporten en bewegen. Een goede zaak, in deze tijd van spelcomputers die je overal mee naartoe kan nemen, in ieder gezin minstens een  auto en goedkoop en vanaf je 18e verjaardag gratis openbaar vervoer.  Kinderen en jongeren spelen en bewegen steeds minder. Een goede zaak dus dat de jeugd via een dergelijk project in beweging wordt gezet. Want lichaamsbeweging leidt tot lichaamsbewustzijn, leidt tot lichaamsbeheersing; leidt tot zelfbewustzijn, leidt tot zelfbeheersing.  Sportende kinderen worden sterker en bewuster, goeie zaak toch?

Onderwijs (III)

Gisteravond was ik op een bijeenkomst over onderwijs. Het was geen saaie bijeenkomst in een achterafzaaltje vol saaie pakken die over toekomst praten alsof er sinds 1955 weinig veranderd is in de wereld, NEE: in de voormalige gymzaal van de voormalige basisschool hadden zeker 100 ouders, leerkrachten, bestuurders en andere geïnteresseerden zich verzameld om over de toekomst van het onderwijs ten tijde van bevolkingskrimp te brainstormen. En dat is ook wat er gebeurde; een storm aan ideeën en plannen ging rond tijdens een dialoog in hoog tempo. De energie en het enthousiasme in de zaal was tastbaar. Had ik op de heenweg in de lichte regen weer eens gevoeld waarom ik ook weer eigenlijk nooit pizza eet, tijdens de lezingen en vooral tijdens de gesprekken daarna steeg mijn energielevel weer naar ongekende hoogten.

Milk

Vanavond keek ik de film Milk, over de activist Harvey Milk, de eerste openlijk homoseksuele stadsbestuurder van de USA die in 1978 werd vermoord. In de film (uiteraard)  veel demonstraties met spandoeken, borden en spreekkoren. De meest gehoorde: ‘Gay rights now’  let wel; we spreken hier tussen 1970 – 1978.  Ik meld deze jaartallen, om duidelijk te maken hoe ver deze ontwikkeling gegaan is in dertig jaar.

Familiedrama

Vanmorgen op weg naar huis, pak ik achteloos een gratis krant op het station. Ik moet even wachten omdat ik na negenen goedkoper reis. Met een kop koffie en een krant moet dat wel lukken. Koppensnellend blader ik tot bladzijde 5, waar een kop mijn aandacht trekt; ‘Zestien jaar cel voor moeder die haar zoons doodde op camping’. En vooral de subkop, schijnbaar uit een afscheidsbrief; ‘Ik ben al 41 jaar aan het vechten, waarom ook de kinderen? Ik kan ze niets bieden en echt gelukkig zijn ze niet’

Lessen in homoseksualiteit?

Voor kinderen is het heel gewoon; Marjan is op Ans, Pieter is op Maaike en Jacob is op Yannick. Helaas is er dan vaak iemand in de omgeving die zegt; ‘dat kan niet’ of ‘dat is homo’. Waarop anderen dan weer duidelijk maken dat ‘homo’ raar en vies en eng is.

Voorjaar en jonge dieren

Het is voorjaar! Dat betekent bloemen en planten die opkomen, bomen die langzaam doorzichtig groen worden, knoppen die openbarsten om hun kleurige inhoud uit te strekken, zoemende insecten en lammetjes in de wei.

Ouders zijn een krimpende markt!

En wat doe jij precies?’ De man tegenover mij is een gerenommeerd horeca ondernemer op Texel. In zijn vraag hoor ik nieuwsgierigheid en een klein vleugje achterdocht; hij heeft nog nooit van mij gehoord, wat doe ik op een open coffee bijeenkomst voor ondernemers?

In mijn huis…

Als ik mijn internet browser minimaliseer, zie ik op mijn bureaublad een foto van mijn aanrecht; leeg en schoon. Een blik naar rechts zie ik direct dat dat wel een tijdje geleden is dat het er zo uitzag. Gister heb ik afgewassen, maar er is alweer het nodig aankomen lopen daar. Als ik van tafel opsta zie ik dat vegen en dweilen ook geen overbodige luxe zou zijn; wat wil je ook met twee hokken met caviae, drie mensen en een kat in huis in de winter.? zuchtend zet ik me aan het huishouden. Terwijl ik eigenlijk mijn internetbrowser afsloot om een eind te gaan lopen in het winterwonderland dat zich voor mijn raam aan het vormen is…

Pesten!

Gisteravond was het weer zover. Ik stond net voorovergebogen om iets uit de kast onder het aanrecht te pakken toen de bel ging. Een snelle blik door de woonkamer; acceptabel opgeruimd en het zal trouwens wel een collecte zijn, rond acht uur ’s avonds. Wie belt er anders aan?
Bij de voordeur stond niemand. De oprit lag er leeg bij in het donker. Ik hoorde niets en zag niemand, maar wist achter de schutting van de buren een groepje grinnikende kinderen. Ok, belletje druk, altijd leuk. Kwajongensstreken heb ik vroeger vaak genoeg uitgehaald. Ik sloot de deur en hoopte op eenmaligheid. Nu bij de buren jongens!     Maar nee.