Maak Muziek! (met inschrijflink!)

MUZIEK MAKEN
is ongeveer het leukste dat er is. Muziek maken met een groepje (leuke) mensen is écht het leukste dat er is!
Twee maal per week bezoek ik een dorpshuis om dat te doen. Twee dorpshuizen dus, in twee dorpen, met tweemaal andere mensen, tenminste, er zijn er meer zo gek als ik om twee bij muziekverenigingen lid te zijn. Want muziek maken is nou eenmaal ongeveer het leukste dat er is en samen muziek maken is écht het leukste dat er is.

Lid zijn van een muziekvereniging (of twee) heeft één groot nadeel; in juli en augustus staat dat allemaal stil! Ik begrijp nooit waarom precies, want muziek maken is in juli net zo fijn als in december, alleen met andere muziek. Hoewel je natuurlijk best stille nacht kunt spelen als je in korte broek met blote voeten in het gras zit. Maar daar gaat dit eigenlijk niet over.

Kerstherinneringen

(Beetje context: Trouw vroeg december 2021 om de mooiste kerstherinneringen van lezers) Kerstherinneringen. Elk jaar komen er nieuwe bij. Maar welke is de mooiste, de meest bijzondere en waard om als verhaal in de krant terecht te komen, anno 2021?

X

of: Wat merkt een gewoon burger van de Brexit?

Ik heb geen paspoort. Ik heb een ID pas, een rijbewijs, een OV chipkaart en een pasje van de ijsclub. Meestal voldoet een van deze wel om een beambte die er om vraagt, ervan te overtuigen dat ik het ben. Dat ik geen paspoort heb, stamt nog uit de tijd dat mijn jaarinkomen begon met een 9 of een 8. Een korte tijd had ik ook geen geldig ID. Dat je te arm kunt zijn om te gaan werken of een uitkering aan te vragen is echt. Maar daar gaat het nu niet over.

Vroeg

Als ik wakker wordt, is het stil. Twee weken geleden had ik nog gezegd: als ik wakker wordt is het donker en stil. Maar het immer draaien van de aarde maakt dat de hemel al licht is als om vijf voor vier mijn wekker gaat. Stil is het nog wel. De eerste vogels beginnen ook al wakker te worden rond die tijd, dus over een paar dagen kan ik dat waarschijnlijk ook niet meer zeggen. 

Een nieuwe lente, … ?

Ik sta op de rand van een braakliggend terrein. In de verte zie ik de contouren van de beschaafde wereld. Vormen van huizen, gebouwen, bomen steken scherp en donker af tegen de heldere vrieslucht, ik hoor de geluiden die daarbij horen; auto’s, gelach en stemmen van mensen. Zo dichtbij en toch onbereikbaar.
Het is geen droom, het land is van mij. Het hoge gras, de puinhopen, de stapels bouwmaterialen, het gereedschap dat er staat en hangt, de oude en nieuwe fietsen, het hek, de vlaggenmast, zelfs de kersenboom, alles delen van niet gestarte en bijna of soms geheel voltooide projecten uit mijn verleden.

Tussen de rails

Ik reis graag met de trein. Ik kan relaxen, lezen, slapen, schrijven, of een beetje zitten appen met vrienden. Ondertussen kijk ik naar buiten, waar het landschap in hoge en soms wat minder hoge snelheid aan mij voorbij gaat. Zoals in het gedicht van Willem Wilmink; achterlangs het leven.

Suite voor Zara: V Requiem

29 november 2006
Met een grote draai zet ik mijn auto stil op het erf. Ik draai de sleutel om en blijf nog even achter het stuur zitten om mijzelf bij elkaar te rapen. Als ik uitstap streelt de onwaarschijnlijk zachte novemberlucht mijn gezicht. De zon schijnt laag over het land en geeft de schuur een lange donkere schaduw. De steenslag op het erf kraakt onder mijn voetstappen. Het gras is groen en lang alsof het nog augustus is. Ik zie de paarden achter het vakantiehuis staan. De twee shetlanders lopen in de richting van de ruif terwijl ze naar elkaar bijten. De enorme zwarte shire Beau staat bij de ruif hooi te eten. Daar tussen zie ik haar grote ronde vorm. Ze ligt met haar rug naar me toe, de bruine aalstreep scherp zichtbaar in het goudgeel van haar vacht.

Mijn landschap

300 jaar geleden was ik er nog niet. Of ik was er wel, onder de zee. Meters diep zout water; werkgebied van vissers, inspiratie voor dichters en toevluchtsoord voor verliefden en verlatenen. Niet toevallig zijn de tranen van mensen zo zout als de zee, of misschien is het andersom? Zoveel tranen zijn vergoten aan de kust dat de zee er zout van is. 

Suite voor Zara: IV Sarabande

Terwijl ik Zara sta te poetsen, staat het veulen naast me aan mijn arm te trekken. Zoals elke keer probeert ze onder het hoofd van haar moeder door te lopen, maar het touw waarmee haar hoofd aan het hek vastzit, belet haar dat.

Suite voor Zara: III Berceuse

Stil loop ik door de nacht. de volle maan werpt haat zilveren licht over de aarde, daarmee alles een sprookjesachtige glans gevend. Achter me klinkt het kalme stampen van haar hoeven.