Kerstgedachten

Het korten van de dagen doet iets met de mensheid. Opeens krijgen we behoefte aan bij elkaar zitten, terugkijken naar de afgelopen maanden en vooruitkijken naar de komende tijd. Het keren van het seizoen en het lengen van het daglicht heeft sinds eeuwen een belangrijke plek in het spirituele gedachtegoed van west Europese mens. Dusdanig, dat wij dat gedachtegoed verspreid en opgedrongen hebben aan mensen die op plaatsen wonen waar het verschil tussen zomer en winter nauwelijks opvalt in licht en temperatuur.
Mensen die mij niet kennen, denken nu dat ik een hekel heb aan kerst. Mensen die mij wel kennen, weten dat dat niet het geval is. Ik hou erg van kerst, vooral omdat ik van de winter houd en met kerst kan ik dat uitbundig laten weten.

Communicatie voor vier handen

Van het weekend was ik naar een concert in het hoge noorden van het eiland. De locatie waar het plaatsvond kende ik wel van lang geleden toen onze fanfare daar de Koninginnedag begon. Sinds die tijd is er het een en ander aan vertimmerd en ik was verrast in een ruime lichte zaal binnen te stappen waar behalve een paar rijen stoelen, ook een vleugel stond. Een uitgelezen ruimte ook voor een ligconcert, bedacht ik. Maar ik heb wel vaker zulke enthousiaste ingevingen.

Het concert betrof twee mensen, dus vier handen, op het klavier van die ene vleugel. Een van de pianisten was mijn zus, die ik wel vaker piano heb zien spelen, haar compagnon in deze kende ik alleen van naam.  De muziek was geweldig vanaf de eerste maten. Maar daar gaat het nu eigenlijk niet over.

Het is (bijna) zover!

Eindelijk, eindelijk is het zover:
Op 1 juli 2022, een half jaar na de eerste proefdruk, krijg ik mijn boek Week 31 in handen. En niet een, maar een hele stapel om te verkopen en te geven aan mensen die er al een gekocht hebben. En oplettende lezers van deze blog weten wat dat betekent…

Kerstherinneringen

(Beetje context: Trouw vroeg december 2021 om de mooiste kerstherinneringen van lezers) Kerstherinneringen. Elk jaar komen er nieuwe bij. Maar welke is de mooiste, de meest bijzondere en waard om als verhaal in de krant terecht te komen, anno 2021?

Een zin, twee woorden, negen letters

En dan is het al december…
9 Oktober had ik de eerste proefdruk van mijn boek Week 31 in handen. Een echt gedrukt boek helemaal door mij geschreven en zelfs de coverfoto is door mijzelf gemaakt! Kicken!
Enthousiast post ik berichten van (mij met) mijn boek in de trein, bij het vuur, in de duinen… en jawel, mensen worden nieuwsgierig en gaan het boek bestellen. Ondertussen is een klein legertje proeflezers druk aan het lezen en ben ik zelf druk aan het herschrijven om fouten en foutjes die tóch zijn blijven staan eruit te halen, want het mag dan wel een merkwaardig boek zijn, het moet wel goed.

Re(d)actie

 Misschien ben ik eigenwijs. Nee, ik bén eigenwijs, dat beschreef ik al eerder in een blog. En dat is eigenlijk helemaal niet zo’n slechte eigenschap.

Op dit moment ligt de proefdruk van mijn boek Week 31 bij verschillende proeflezers. Niet de eersten, het is voor deze proefdruk er kwam al in verschillende versies gelezen, bekritiseerd en becommentarieerd. Het leuke is dat iedereen iets anders vindt, tenslotte leest een ieder met eigen achtergrond en denkraam. En dan is het net als met koken, waar de een smult van een curry met spruitjes, gruwt een ander bij het idee.  

Afleiding II: Buitenspelen

(Dit blog is eerder verschenen op kleurrijke schrijvers.)
Ik ben nogal chaotisch. Mensen die mij een beetje kennen zullen meewarig knikken, mensen die mij goed kennen zullen keihard lachen om dit understatement.  Als ik mijn boek af wil krijgen, en daar heb ik afspraken over, is focus echter wel belangrijk. En afleiding van het schrijven ligt overal op de loer.
In een eerder blog beschreef ik al de afleidingen van sociale media. Een andere sterke afleiding die mij weghoudt van mijn computerscherm en het schrijven van mijn boek is de weersomstandigheden. Als het buiten waait dat het rookt en de regen tegen mijn raam klettert, heb ik geen enkele moeite met uren op de bank zitten, radio erbij aan, en schrijven maar.  Natuurlijk zijn er andere afleidingen die dan evengoed op de loer liggen, maar daar gaat het nu niet over.

Afleiding I: sociale media

(Deze blog is eerder verschenen op de pagina van kleurrijke schrijvers)

Ik ben nogal chaotisch. Mensen die mij een beetje kennen zullen meewarig knikken, mensen die mij goed kennen zullen keihard lachen om dit understatement. 
Als ik echter mijn boek af wil krijgen, en daar heb ik afspraken over dus dat moet, is focus echter wel belangrijk. Afleiding van het schrijven ligt echter overal op de loer.
Een eerste grote afleiding tijdens het schrijven is sociale media. Ik probeer die zoveel mogelijk buiten te sluiten: ik krijg alleen via mijn telefoon meldingen van privé berichten, nooit pop-ups of meldingen via mijn laptop.  Op bepaalde momenten geeft mijn telefoon helemaal geen geluid, de meeste tijd staat de instelling ‘alleen prioriteit’ aan. Dat betekent: als mijn oude moeder, een van mijn kinderen of mijn lief belt, hoor ik mijn gave zelf opgenomen ringtone. Alle andere bellers worden geluidloos en onverbiddelijk naar mijn voicemail geleid.

Schrijven in Rust Reinheid en Regelmaat

(Deze blog verscheen eerder op de pagina van kleurrijke schrijvers)
December 2019 besloot ik dat ik toch maar eens moest investeren in mijn schrijfwerk, dus sloot ik me voor 2020 aan bij de kleurrijke schrijfgroep. Dat betekent wekelijks een Webinar en maandelijks naar Soest voor een schrijfdag. Oplettende lezers zullen begrijpen dat die schrijfdag in Soest slechts twee keer heeft plaatsgevonden voor de eerst lockdown. Daarna gingen de schrijfdagen online. Dat scheelde een hoop reistijd en -geld, en zolang de verbinding goed is, werkt een online samenkomst heel prima. Bijkomend voordeel voor mij is dat ik op mijn eigen werkplek kan werken. Thuis op de bank. (Of bij mijn vriendin thuis, daar is mijn werkplek door omstandigheden aan de keukentafel, maar daarover gaat het nu niet)

Doelen

Mijn dagelijkse slaapdoel is zesenhalf uur. Dat betekent dat als mijn wekker om vijf voor vier gaat, ik voor half elf in bed moet liggen. Dat lukt meestal wel, soms niet. Er zijn ook dagen dat ik niet hoef te werken, of dat ik later begin. Mijn brein is er echter inmiddels van overtuigd dat de wekker gewoon altijd rond vier uur gaat. Dan is het doel dat ik weer in slaap val, of in elk geval doe alsof ik slaap tot een uur of zeven.