Als ik wakker wordt, is het stil. Twee weken geleden had ik nog gezegd: als ik wakker wordt is het donker en stil. Maar het immer draaien van de aarde maakt dat de hemel al licht is als om vijf voor vier mijn wekker gaat. Stil is het nog wel. De eerste vogels beginnen ook al wakker te worden rond die tijd, dus over een paar dagen kan ik dat waarschijnlijk ook niet meer zeggen. Lees verder
Geplaatst in dagelijks leven, Lezen
Januari 2005; ik ben op weg naar de Utrechtse culturele nieuwjaarsduik. In de maanden daarvoor heb ik een aantal weken een workshop creatief schrijven gevolgd bij Vrouwkje Tuinman. Zij vroeg mij met een aantal anderen te komen voorlezen op deze manifestatie. Ik koos voor het in haar workshop geschreven verhaal naar aanleiding van een stuk muziek, Om twee uur in de middag staan we op het programma. Er is de hele dag van alles te beleven, ik besluit om ruim een uur tevoren aanwezig te zijn om daar iets van mee te pakken. Lees verder
Ik sta op de rand van een braakliggend terrein. In de verte zie ik de contouren van de beschaafde wereld. Vormen van huizen, gebouwen, bomen steken scherp en donker af tegen de heldere vrieslucht, ik hoor de geluiden die daarbij horen; auto’s, gelach en stemmen van mensen. Zo dichtbij en toch onbereikbaar.
Het is geen droom, het land is van mij. Het hoge gras, de puinhopen, de stapels bouwmaterialen, het gereedschap dat er staat en hangt, de oude en nieuwe fietsen, het hek, de vlaggenmast, zelfs de kersenboom, alles delen van niet gestarte en bijna of soms geheel voltooide projecten uit mijn verleden. Lees verder
Getagged huishouden, socialisatie, texel, verhaal
Ik reis graag met de trein. Ik kan relaxen, lezen, slapen, schrijven, of een beetje zitten appen met vrienden. Ondertussen kijk ik naar buiten, waar het landschap in hoge en soms wat minder hoge snelheid aan mij voorbij gaat. Zoals in het gedicht van Willem Wilmink; achterlangs het leven. Lees verder
29 november 2006
Met een grote draai zet ik mijn auto stil op het erf. Ik draai de sleutel om en blijf nog even achter het stuur zitten om mijzelf bij elkaar te rapen. Als ik uitstap streelt de onwaarschijnlijk zachte novemberlucht mijn gezicht. De zon schijnt laag over het land en geeft de schuur een lange donkere schaduw. De steenslag op het erf kraakt onder mijn voetstappen. Het gras is groen en lang alsof het nog augustus is. Ik zie de paarden achter het vakantiehuis staan. De twee shetlanders lopen in de richting van de ruif terwijl ze naar elkaar bijten. De enorme zwarte shire Beau staat bij de ruif hooi te eten. Daar tussen zie ik haar grote ronde vorm. Ze ligt met haar rug naar me toe, de bruine aalstreep scherp zichtbaar in het goudgeel van haar vacht. Lees verder
300 jaar geleden was ik er nog niet. Of ik was er wel, onder de zee. Meters diep zout water; werkgebied van vissers, inspiratie voor dichters en toevluchtsoord voor verliefden en verlatenen. Niet toevallig zijn de tranen van mensen zo zout als de zee, of misschien is het andersom? Zoveel tranen zijn vergoten aan de kust dat de zee er zout van is. Lees verder
Terwijl ik Zara sta te poetsen, staat het veulen naast me aan mijn arm te trekken. Zoals elke keer probeert ze onder het hoofd van haar moeder door te lopen, maar het touw waarmee haar hoofd aan het hek vastzit, belet haar dat. Lees verder
Stil loop ik door de nacht. de volle maan werpt haat zilveren licht over de aarde, daarmee alles een sprookjesachtige glans gevend. Achter me klinkt het kalme stampen van haar hoeven. Lees verder
(In 1989 gaf musicalvereniging ‘geen C te hoog’ een aantal uitvoeringen van de musical ‘guys and dolls’ in de Lindeboom te den Burg. Voor promotie en opsiering van het programmaboekje werd een fotosessie geplant in het bos. Een aantal foto’s in de open wagen zou daarvan onderdeel zijn… )
De wagen rammelt over de klinkers en het gekletter van de hoefijzers weerkaatst tussen de bomen. We worden vrolijk begroet door de missie. Hobbelend komt de wagen tot stilstand. Vanaf de bok klets ik met de broeders en zusters van de missiepost op de hoek van Broadway. Alles wordt in gereedheid gebracht voor de de fotoshoot. Ik klim van de bok en ga naast Zara’s hoofd staan. Ik praat tegen haar en streel haar fluweelzachte neus. Het begint zachtjes te regene en iemand houdt een paraplu boven de camera. Tactisch blijf ik tussen het oog van mijn paard en dat enge klapding; het enige waar ze écht bang voor is. De missie zingt ‘komt tot de kudde’ met begeleiding van enkel de grote trom. Het klinkt uitgelaten, vrolijk, lacherig en onzuiver maar niet erg bekerend. Geluid komt niet op de foto en de fotograaf is tevreden. Lees verder
De lucht hangt trillend heet tussen de tuunwallen. Behalve het zachte stampen van de hoeven ergens ver onder mij is er geen geluid. Ik word gedragen, haar warmte stijgt naar me op en de zoete warme geur van paardenzweet dringt in mijn neus. Het warme ontspannen lichaam onder mij geweegt in een kalm ritme voorwaarts.
Hoger klimmen we; er zitten een paar haakse bochten in het pad naar het hoogste punt van het eiland. Daar eenmaal aangekomen, laat ik me van de paardenrug op de grote zeskantige tafel glijden. Lees verder
